IN DE SPO(R)TLIGHT

Regelmatig wordt er een nieuw artikel in de Spo(r)tlight gezet. Lees nu een ode aan de linksback.

Een ode aan de linksback

Als allereerste staat hij daar. Op een druilerige herfstochtend. Zo'n ochtend waarop menig boom zich ontdoet van haar eens zo diepgroene bladeren. Zijn teamgenoten slapen hun roes nog uit van een avond vol bier, wodka-red bull afgetopt met een broodje knoflooksaus met shoarma. Hij was er ook. Hij heeft ongetwijfeld de ergste kater van allen. Maar wachten kan 'ie gewoon niet langer. In zijn dronken dromen bleven zijn rushes langs de zijlijn maar komen. Hoeveel man hij ook op zijn pad trof. Wankel stonden ze op hun benen. Alsof ze zojuist uit dezelfde kroeg kwamen kruipen als waar hij twaalf uur geleden de shots uitdeelde.
Wanneer de trainer een uur later de opstelling deelt in de kleedkamer hoort hij als laatste zijn naam. 'Linksback'.
Linksback word je niet zomaar. De meeste voetballers die op latere leeftijd in de lagere regionen van het amateurvoetbal terug zijn te vinden zijn ooit begonnen met de uitgesproken wens om spits te zijn. Als je bij de jongste voetballertjes de grootste mond durfde op te zetten, dan kreeg je deze positie meestal wel in de schoot geworpen. Hoe verder je kwam in je niet zo veelbelovende carrière, hoe meer men begon in te zien dat je er eigenlijk niet veel van kon. Langzaamaan schoof je linies terug. Net zolang totdat je de keus kreeg tussen het keepersvak, de bank of toch maar linksback. Omdat de enige fatsoenlijke bal die je klem kan pakken een bitterbal is, lijkt doelman niet je eindbestemming. En aangezien de bank thuis beter zit dan die krakkemikkige van de club besluit je algauw dat dit niet is waarom je contributie betaalt. Je wordt linksback. Dat je stijf rechts bent is niet relevant.
Na een korte warming-up, die voor het gros echt niet langer had moeten duren, gaat het trainingsjack uit. Nummer 13 komt tevoorschijn voor het publiek ter grootte van anderhalf man en een paardenkop. Je had graag nummer 10 gehad, maar die was al vergeven aan de grote vedette. Nummer 5 dan. Da's immers half zo goed. Maar die was al een paar seizoenen kwijt. Nummer 13 was over en iedereen vond het wel leuk dat de meest onkundige speler hiermee werd opgezadeld. Jij lachte als een linksback met kiespijn mee.
De scheids, traditioneel voorzien van goedverzorgde bierbuik, fluit voor het begin van de wedstrijd. Hij zal de gehele wedstrijd in de middencirkel blijven voortbewegen. Hij ziet heus vanaf daar wel dat jij de rechtsbuiten pootje haakte in het strafschopgebied, ook al zegt jullie eigen grensrechter van niet. Penalty. 0-1. Ondanks dat je de gehele pot als een jonge hond heen en weer rent, kun je niet voorkomen dat je team er met 0-5 vanaf gaat. Je hebt slechts één voorzet kunnen geven welke je compleet verkeerd raakte. Voordeel van dit niveau is echter dat de spits ook op compleet de verkeerde plek stond waardoor de bal toch op een presenteerblaadje kwam. De bal vloog huizenhoog over. Zelf halen! En toch heb je genoten. Net zoals dat je morgen zal gaan genieten van de kramp die van je kleine teen tot aan je heupbot omhoog zal kruipen.
Tijdens de derde helft vliegen de meters bier je om de oren zoals de tegenstanders dat bij je deden in de twee helften daarvoor. Terwijl je teamgenoten één voor één langzaam huiswaarts strompelen bestel jij nog een laatste biertje. In gedachten verzonken kijk je naar de lichtmasten die plotseling uitdoven en het toneel in donker verhullen. Als allerlaatste sta jij daar.